ธรรมอะไร..ที่ทำให้ "ถ่อมตน"

   

          ความอ่อนน้อมถ่อมตน คือ การไม่แสดงออก ถึงความสามารถที่ตัวเองมีอยู่ ให้ผู้อื่นทราบ
                                     เพื่อข่มผู้อื่น หรือเพื่อโอ้อวด        
                                     การไม่อวดดี เย่อหยิ่งจองหอง      
                                     แต่แสดงตนอย่างสงบเสงี่ยม        

    ท่านว่าไว้ว่าโทษของการอวดดีนั้น มีอยู่ดังนี้คือ       
    ๑.ทำให้เสียคน คือ ไม่สามารถกลับมาอยู่ในร่องในรอยได้เหมือนเดิม เสียอนาคต   
    ๒.ทำให้เสียมิตร คือ ไม่มีใครคบหาเป็นเพื่อนด้วย ถึงจะมีก็ไม่ใช่เพื่อนแท้   
    ๓.ทำให้เสียหมู่คณะ คือ ถ้าต่างคนต่างถือดี ก็ทำให้ไม่สามารถตกลงกันได้ ในที่สุดก็ไม่ถึงจุดหมาย หรือทำให้เป็นที่เบื่อหน่ายของคนอื่น        

    การทำตัวให้เป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนนั้น มีหลักดังนี้คือ     
    ๑.ต้องคบกัลยาณมิตร คือ เพื่อนที่ดีมีศีลมีธรรม คอยตักเตือนหรือชักนำไปในทางที่ดีที่ถูกที่ควร
    ๒.ต้องรู้จักคิดไตร่ตรอง คือ การรู้จักคิดหาเหตุผลอยู่ตลอดถึงความเป็นไปในธรรมชาติของมนุษย์ ต่างคนย่อมต่างจิดต่างใจ และรวมทั้งหลักธรรมอื่นๆ 
    ๓.ต้องมีความสามัคคี คือ การมีความสามัคคีในหมู่คณะ อลุ่มอล่วยในหลักการ ตักเตือน รับฟังและเคารพความคิดเห็นของผู้อื่นอย่างมีเหตุผล

    ท่านว่าลักษณะของคนถ่อมตนนั้นมีดังนี้    
    ๑.มีกิริยาที่นอบน้อม        
    ๒.มีวาจาที่อ่อนหวาน       
    ๓.มีจิตใจที่อ่อนโยน
    

สรุปแล้วก็คือ สมบูรณ์พร้อมด้วยกาย วาจา และใจนั่นเอง

ที่มา http://www.salatham.com/do-donts/38virtues.htm#๒๓